En nu even allemaal lachen

 

Allereerst diep respect voor de “gezinnen-plaatjes makers” onder ons!!!

Als ik op zaterdagochtend “iets” te lang bij de voetbalclub ben blijven hangen, dan hunker ik naar een momentje van rust. Tja, een team coachen kan best intensief zijn….. in ieder geval wel het team wat ik coach. Of eigenlijk, één van de teams die ik coach en train. Wel een team met super enthousiaste kids ook als ze voor de zoveelste keer verloren hebben met dubbele cijfers. Daarom ga ik, indien mogelijk, ’s middags er (weer) even tussen uit om dicht bij huis een wandelingetje te maken. Gewoon even rust, kop leeg, genieten van de natuur. Natuurlijk neem ik dan altijd mijn camera mee, want je weet nooit, maar mijn eerste insteek is gewoon even lekker tot rust komen. Zo ook gisteren weer even lekker op pad na 7-17 (ja, we speelden thuis en het betreft een voetbalwedstrijd géén basketbalwedstrijd ofzo).

Ik was eigenlijk nieuwsgierig of er al weer kikkertjes waren, maar helaas. Vorig jaar zaten ze er al rond deze tijd, maar misschien heeft de droogte van afgelopen jaar ze geen goed gedaan. Ik ben in ieder geval blij te zien dat er weer wat water in de vennen staat. Geen kikkers, keihard licht in de middag, dus wat dan?!

Ineens hoor ik een hoop kabaal en zie ik aan de overkant van het vennetje een hele bups met mensen inclusief kids aan komen in een iets te net geklede situatie voor het beklimmen van de prachtige Vliegdennen die ze net passeerden. Oké, eens kijken hoe de fotografe het zooitje ongeregeld op de foto krijgt. Wow, die vader schreeuwt nog harder tegen zijn zoon dat ie nu stil moet zitten en niet mag klimmen in zijn nette kleren dan dat ik tegen mijn enthousiaste voetbalteam met iets te dromerige kids doe! En echt, ik kan er niets aan doen, maar ik ben iets te enthousiast voor het team wat ik op zaterdag coach, dus. Ik train ook niet voor niets een JO10-1 team wat hoofdklasse speelt en een JO11-7 team met van alles en nog wat ….. laten we het daar maar op houden. Vooropgesteld, beiden even leuk, maar dus wel even een time-out op de zaterdagmiddag nodig als ik de JO11-7 heb gecoacht tijdens een wedstrijd.

Ik zit dat eens even aan te kijken, terwijl ik zelf aan het bedenken ben hoe ik deze middag nog verder kan invullen met mijn camera. Ik sta ze min of meer te bespieden vanachter een boom, zie ik ineens dat mijn hand de weg verspert voor een kolonne mieren en mijn statief een teek probeert te ontwijken. Tjee, wat een feest (behalve die teek dan). Oké, die mieren zijn echt te snel. Te snel voor mij en een statief. Dus dan maar uit de hand zonder beeldstabilisatie. Fotograferen is trouwens net als ondernemen …… soms kun je maar beter wat investeren om een beter resultaat te bereiken. Nu dus balen dat het zonder beeldstabilisatie moet. Terwijl ik aan het mopperen ben op de mieren die dus totaal niet stil zitten, zie ik vanuit mijn ooghoeken een mevrouw (de fotografe) druk gebaren met allerlei speeltjes en hoor ik een huilend kind, een schreeuwende vader, een moeder die weer boos wordt op die vader, etc., etc.

Hè, wat lekker ontspannen zo’n middagje genieten in de zon. Ik kan er wel om lachen, maar heb het zelf gelukkig nog nooit meegemaakt. Wij hebben gewoon géén foto waar ons hele gezin op staat! Tjee, eigenlijk best triest. De enige foto’s die van ons gezin zijn gemaakt (individueel dus niet eens samen) zijn die voor onze paspoort of ID-bewijs en schoolfoto’s. En zelfs op deze laatste, geen broer en zus samen, want één van de twee was ziek op het moment dat de foto’s genomen werden. Dus wie de uitdaging aan wil gaan ……. ik heb twee volwassenen en twee puberende kids in de aanbieding. Ik hou me ondertussen liever bezig met stress omdat er nog geen vlindertjes zijn, veel te bewegelijke mieren, etc.

Gelukkig dit keer iets meer inspiratie dan de laatste keer 2 uur rijden naar de locatie en een zoon die na een kwartier al weer naar huis wil omdat hij wél mooie foto’s heeft gemaakt.