Honger op de wildbaan

Het zou prutweer worden, maar ik begon weer verschijnselen te vertonen van te weinig frisse lucht gehad de afgelopen weken. Door drukke omstandigheden iets te veel aan huis gekluisterd gezeten. Dus het werd tijd! Nu wilde ik altijd al eens naar de Veluwe om de edelherten bronst mee te maken en was ik erg nieuwsgierig naar die prachtige beesten en hun gedrag rond deze tijd maar ook naar de “wild” verhalen over de massa aan fotografen op de wildbaan…… en hun gedrag. Omdat dit niet naast de deur ligt, heb ik er een dagje van gemaakt. Eerst naar het Speulderbos om de mooie herfstkleuren te fotograferen die er nog niet waren en vervolgens hop naar Park De Hoge Veluwe. Toen ik ’s ochtends aankwam in het Speulderbos kwam ik erachter dat ik mijn boterhammetjes vergeten was mee te nemen. Gelukkig vond ik nog een aantal over de datum zijnde kaakjes in m’n tas (overigens, naar mijn mening kunnen die nooit over de datum zijn, d’r zit zowiezo geen smaak aan). Na een stevige wandeling dacht ik bij de plaatselijke horeca toch nog een heerlijke appeltaart of warme bak koffie naar binnen te kunnen schuiven, maar helaas ……. die was pas om 10:30 uur open. Dus dan maar wat “tankstationvoedsel” en op een verder lege maag richting het park. Na een stukje door het park gereden te hebben, zag ik ineens een vijftal fotografen naast elkaar staan. Dit vijftal was gemengd van geslacht, op de leeftijd van niet meer werkende of niet werkende mensen, hadden allemaal een camouflagepakje aan en een lens met minimaal 600 millimeters. Ik dacht nog “zouden ze weten dat ze voor een knalrode bus staan?” Maar ja, je weet ook niet wat die mensen allemaal nog meer in hun camopakje in de natuur doen op zo’n dag na het zien van al die hitsige herten. De bus was van alle gemakken voorzien: luifel, toilet, gordijntjes, etc., etc. Van veraf leek het net een frietkraam. Jammer, want ik begon nu echt nog meer honger te krijgen. Aan de andere fotografen te zien, was het de bedoeling (of handig) om met de kofferbak naar achteren te staan, zodat je er in kon zitten. Dus dat deed ik ook. Nou ja…… mijn kofferbak zit ondertussen zo vol dat dat zitten wel heel krap werd. (ballen zak inclusief ballen en andere voetbalattributen kan ik voortaan beter thuis laten). Slechts 5 mensen en ikke. Nah, als dat alles is. Voor mij nog te veel (licht claustro- en agorafobisch), dus ben aan de andere kant van de parkeerstrook gaan staan….. in m’n uppie. Het was toen 12 uur in de middag. Ah, het brullend geluid van een leeuw of in dit geval van een hert is duidelijk te horen, maar nog niets te zien. In een paar uur tijd zijn er wat mede fotografen bij gekomen en een aantal mensen gestopt om te vragen wat er te zien viel …….. waarop mijn antwoord was “niks”. Rond 4 uur werd het “gezellig” druk zeg maar. Dat kwam waarschijnlijk door groep 7 van basisschool de “naam weet ik niet meer”. Zij kwamen naast mij staan en hadden allerlei gezellige vragen waarvan sommigen al 10 keer voorbij waren gekomen. Nee, ik heb 4 uur lang nog niets gezien en nee ik kan je ook niet zien in mijn camera als je er vlak voor me staat en ik 600mm ben ingezoomd. Hé maar erg tof dat jullie mijn camera en auto heel hebben gelaten, super! En ow ja, jullie dachten dat het geen poep was, maar Bas van jullie klas stond echt wel in de poep. Wat ik dus niet wist is dat aan het einde van de dag de boswachter voedsel gaat strooien waardoor die herten het bos uit komen en zich laten zien. De overige kleine honderd man (!) kwam dus rond dit tijdstip. En toen bleek ik dus op het verkeerde stukkie te staan, want ik zag dus niks. Ja, rechts van mij een rits met fotografen en voor mij een giant bosschage. Toen dacht ik dus ook nog effe een plekje op te kunnen schuiven, dat werd dus een kilometer opschuiven waardoor ik nog een glimp kon opvangen van een hert die z’n haantjes gedrag vertoonde. Zo, en dan is het 17:00 uur en dan wil je eigenlijk niet naar huis, maar in alle rust op zoek naar een mooi plekje waar je in je uppie toevallig een mooi beest ziet staan in de perfecte setting met een mooie zonsondergang. Helaas…… thuis moest er weer gekookt worden of iets wat daar op lijkt, dus (gelukkig) zonder files naar huis. Dit gaan we volgend jaar nog maar eens overdoen, maar dan op een juist tijdstip, zonder al die mensen en bij wat betere fotografeer omstandigheden. Dauw, mist, zonsondergang ofzo.