Hutje mutje in een vogelhutje

 

Deze blog is speciaal voor alle fotografen die vogelhutjes verafschuwen en voor de rest die mijn onzin tekst wil lezen.

Ja, ik heb afgelopen week een dagje vogelhut gedaan. Zo’n hut waar je geen moeite hoeft te doen om wat voor je camera te krijgen, zo’n hut waar je een foto kan maken die al honderden keren door anderen zijn gemaakt, zo’n hut waar je alle comfort hebt die je niet in een bezwete camo tent hebt, zo’n hut waar je wel wat voor moet betalen en ja zo’n hut is mij meer dan het geld waard.

Oké, van het geld kon ik ook een avondje carnavallen en dan had ik de volgende dag waarschijnlijk gezegd “het was een avond om nóóit te vergeten” of “snel vergeten” of  “ik kan me niks meer herinneren”. Nee, na mijn 26e levensjaar is het verval ingetreden en kan ik me niet voorstellen dat ik zo’n avond nog vol ga houden. Of eigenlijk één avond nog wel, maar het is altijd effe inkomen, dus minstens 4 avonden. Misschien komt het ook omdat we toen een aantal jaren “boven de rivieren” hebben gewoond …….. dan raak je het gewoon helemaal kwijt. Soms mis ik de sfeer wel …. effe gek doen, gekke mensen in de bus, gekke buschauffeur, lekker alle friettenten af (dat kon toen nog met 6 dagen in de week sporten), vals meeblère met de muziek en gekke mensen kijken. Ik heb één keer een halve dag gewerkt na een avondje carnaval. Tip: niet doen mensen!

Afijn, een beetje erg veel contrast, maar in plaats van een avondje carnavallen dus een dagje vogelhut. En waarom dan zo’n suffe hut?

Ik kom daar niet met het doel om de perfecte, originele, creatieve, winnende foto te maken. Doe ik overigens nooit! Fotograferen is voor mij pure ontspanning naast een druk gezinsleven en het eigen baas zijn. Als ik met een vooropgesteld doel ga fotograferen, dan kan dat heel gezellig uitpakken, maar ik zou er goed chagrijnig van kunnen worden als ik dat doel niet zou bereiken (iets met sport en altijd willen winnen ….. in een héél ver verleden) en dat wil ik mijn gezinsleden en/of fotovriendjes-vriendinnetjes die met mij op pad gaan en mijzelf niet aandoen. Ik bezoek een vogelhutje omdat ik niet bang hoef te zijn dat ik enge mensen met andere bedoelingen tegenkom. Heb ik wel eens meegemaakt. De meeste vogel observatiehutten die voor iedereen toegankelijk zijn (ook die enge mensen dus) liggen behoorlijk afgelegen. Bovendien kom ik er voor mijn rust en niet om een schoolklas te woord te staan die willen weten wat je aan het doen bent en vervolgens je beeld en rust verstoren. Of een stel toeristen in eigen land met van die iets te fel gekleurde jassen, gekocht als setje bij de ANWB winkel, die op de luidspreker van hun mobiele telefoon de mevrouw van de Tom Tom aan hebben staan en dan vervolgens het ijsvogeltje ….. “sla hier rechts af” (ook al eens meegemaakt).

Nou, de vogelverschrikker hebben we helaas ook in de gehuurde vogelhut mogen meemaken toen er net een reiger aan de rand van de vijver ging zitten (ons hoogte punt van de dag, zegt mijn zoon nog) die waarschijnlijk midden in de vijver wilde gaan zitten om een kikker te veroberen, maar helaas, helaas ……. daar kwam de andere helft van mijn gezin even kijken hoe het ons verging. Het is ze vergeven, want die hadden er ondertussen al 6 uren wandelen en geocachen (leg ik later nog wel eens uit) in de Drunense Duinen opzitten. We hebben nog wel effe vanuit de hut geprobeerd ze op afstand te houden door middel van gebarentaal in de vorm van opgestoken middelvingers (echt een reactie uit frustratie, begrijpelijk toch?!). Helaas, het had geen effect want de hut was voorzien van spiegelglas (naar buiten kijken kan wel, maar naar binnen niet).

Het was een heerlijke dag. Na een flinke storm de dag ervoor, zat het weer eens mee, prachtige beesies voor de camera en heerlijke lange serieuze gesprekken met mijn 12-jarige zoon. Of eigenlijk, dat laatste is niet waar …… bijna geen woord gewisseld, want hij ging wel voor de perfecte foto. En we gingen wederom met een vol gevulde tas met lekkers terug naar huis, want we wilden natuurlijk echt niets missen van al dat moois voor de hut. Die tas met al dat lekkers was aan het einde van de dag zo opgelost door mijn hongerige dochter.

Echt een aanrader: hutje huren en wat meer ontspannen en vooral niet te serieus.