Klein hartje winter
Het is nu half januari en dit weekend was de eerste winterse neerslag en een temperatuur van ’s nachts onder het vriespunt. En ……. vandaag was het ook Nationale Tuinvogeltellingdag. Daar heb ik niet aan mee gedaan, ten eerste omdat de buren katten hebben en ten tweede omdat ik vogels afschrik, dat dus…. Omdat de vogels dus niet naar mij toe komen, ben ik zelf maar op zoek gegaan naar vogels maar dan ergens anders. Ik besloot na lange tijd maar weer eens een vogel observatiehut te bezoeken, zonder verwachtingen. Ik heb al eens vaker een vogel observatie hut bezocht, wat meestal eindigde in een teleurstelling. Uren lang turen met de hoop dat er zo’n mooi ijsvogeltje precies komt zitten op de tak die ik in gedachte heb, omdat hij anders de reikwijdte van mijn cameralens (300mm) niet bereikt. Na een paar uur te vergeefs turen naar een leeg takje, loop je terug naar de auto en kom je onderweg van alles tegen terwijl je net al je fotoapparatuur al hebt ingepakt. Dat zelfde gevoel had ik deze week toen ik op weg was en aan de kant iets blauws in de zon zag zitten met op de achtergrond een mooie rietkraag. Het had een perfect plaatje kunnen worden. Helaas geen fotocamera bij en waarschijnlijk had het stoppen, een andere weggebruiker in m’n kofferbak tot gevolg dus gewoon door rijden en balen als een stekker. Oké……. ze zitten er dus wel. Vandaag nog even terug gereden naar de plek, maar helaas….. die vogel heeft niet op mij zitten wachten. Dan maar naar de vogelhut. Volgens waarneming.nl is deze vogel daar ook gespot en omdat het meeste water nu dichtgevroren is en het water daar open is, is de kans groot dat…….(ijsvogels leven van vis) geen verwachtingen, geen verwachtingen…… Ik heb me gesetteld in de hut. De deur hiervan laat ik voortaan altijd op een kier staan, want je kunt je voorstellen dat met claustrofobische neigingen…… bovendien was de laatste keer een soort van “kleine” paniek situatie ontstaan, toen andere bezoekers de deur hadden dicht gedaan en ik deze niet meer open kreeg. Of je doet gewoon de deurklink naar beneden in plaats van tegen de deur duwen en toen de paniek ietsjes groter werd, trappen. We stonden net op het punt om een hulplijn te bellen, toen mijn dochter ons bevrijdde door de deur gewoon te openen net als bij binnenkomst van de hut, tja kan ook. Dus gesetteld in de hut en wat luikjes open gedaan. Of eigenlijk alle luikjes, want ik heb ook de gave om precies die luikjes dicht te laten waar nu net een vogel gaat zitten. Het was heerlijk weer. Koud, wind stil en het zonnetje scheen. Dus geen straf om een paar uur te staren en luisteren naar de vogel geluiden. Helaas geen blauw gekleurd exemplaar, ook niet op de terugweg naar de auto terwijl ik al m’n foto apparatuur al had ingepakt. Wel een roodharig fotomodel die zich totaal niets van mijn aanwezigheid aantrok en voor mij poseerde. Toch tevreden naar huis met een klein winters plaatje.
