The “feel good” level

 

Yeah!! Het is lente! Of eigenlijk zitten we nog in de winter, maar de zon schijnt en de temperaturen zijn aan de (te) hoge kant. Aan het feit dat het gewoon nog kan sneeuwen en vriezen, wil ik even niet denken. Fotografisch gezien helemaal mooi, maar niet voor mijn lichaamsdelen. Ik kan er gewoon niet tegen en heb al onderkoelingsverschijnselen als ik een pak melk uit de koeling bij de plaatselijke supermarkt haal. Zal wel aan m’n roots liggen. Volgens mij hebben alle indo’s het sejuk in dit land. Maar wat heerlijk, eindelijk kleur, leven in de brouwerij en weg met die één tint grijs.

Sneeuwklokjes, krokusjes, blauwe heikikker, bosanemonen en kievitsbloemen, etc, etc. En in die volgorde gaan we dit jaar weer alles af en daar heb ik zo’n zin in! Voor mij de 3e keer, daarvoor was ik niet zo bezig met dat alles. Gelukkig gaat half fotograferend Nederland ook het hele rijtje af, dus je wordt op sociale media nu doodgegooid met de meest prachtige en lelijke sneeuwklokjes en krokusjes. En ach ja, ook de supermanen mogen in dit geheel niet ontbreken. Die supermanen komen eens in de zoveel jaar voor, maar op één of andere manier heb ik het idee dat er elke week wel eentje te zien is. Zou het door de klimaatverandering komen of door mijn Facebook tijdlijn die af en toe van slag is?!

Heerlijk dat iedereen mee geniet van het lekkere weer, doet wat ie leuk vindt en dit vol trots laat zien. Prima toch, of niet?! Er zijn een hoop fotografen die het hebben over “afgezaagde” onderwerpen binnen de fotografie. En die blijven maar doorzagen, want elk onderwerp in de natuur is tegenwoordig al gefotografeerd en bijna ook op alle mogelijke manieren. Een echte goede fotograaf onderscheidt zich dan ook alleen met een toch nog uniek beeld. Erg knap en daarom heel veel respect voor deze fotografen! Maar de meesten onder ons zijn amateur (hobby klinkt iets minder sjiek) fotografen, die in hun schaarse tijd fotootjes maken voor de lol en dit heel vaak ook nog eens voor hunzelf op een hoger niveau willen tillen. Oké, je moet dus niet denken dat je met een afgezaagde foto een prijs gaat winnen, maar men moet niet te veel van ons als amateur fotografen verwachten. De lat ligt gigantisch hoog en sommigen hebben niet eens de bedoeling om die lat te bereiken, maar doen gewoon wat ze leuk vinden en waar ze zin in hebben.

 

 

 

 

 

 

Mijn zoon had afgelopen weekend geen zin in Sneeuwklokjes. Die heb ik al, heeft iedereen al en ik wil iets anders uitproberen. Hij wilde iets met lange sluitertijden aan de kust. Helemaal prima! Hij begint pas met fotograferen en heeft de meeste van de  afgezaagde onderwerpen nog niet eens gefotografeerd. Dus voor hem is alles een uitdaging en dus niet afgezaagd. Dat geldt overigens ook voor mijzelf hoor.

• Het eerste jaar in je “carrière” als natuurfotograaf ben je zowiezo blij dat je bepaalde bloemen, beestjes, mooie landschapjes, etc. kan vinden. Dan volgt de “registratiefoto”. De meeste tijd breng je door op waarneming.nl.
• Het tweede jaar weet je waar je alles kunt vinden, maar ben je aan het wennen aan het tijdstip waarop je op moet staan. De meeste tijd ben je bezig met het drinken van héél veel koffie.
• Het derde jaar weet je waar alles zit, ben je gewend aan vroeg opstaan, en bedenk je hoe je iets beters kan maken dan in voorgaande jaren. De meeste tijd ben je bezig met kijken op sociale media om ideeën op te doen.
• Het vierde jaar weet je waar alles zit, heb je slechts één bak koffie nodig, ben je alle zelfde soort foto’s die je in het derde jaar op sociale media voorbij zag komen een beetje zat en wil je zelf iets anders proberen. Dit betekent vaak een nog slechtere foto dan in het eerste jaar, want tja ….. proberen.
• Het vijfde jaar ben je een amateurfotograaf die doet wat ie leuk vindt en nog steeds in de fase van het 1e t/m 4e jaar zit, een amateurfotograaf in de stress want het wil niet lukken, een goed gelukte amateurfotograaf of in een uitzonderlijk geval een top fotograaf.
• Het zesde jaar t/m Sint Juttemis, zie het vijfde jaar.

Gelukkig laten we elkaar allemaal in onze eigen waarde, respecteren we ieders hobby(!) en kraken we niemand af, toch?!

Als hij iets anders wil dan rij ik toch gewoon weer een uurtje de andere kant op richting kust ….. alles voor het jong. Bijna alles dan, want hij gaat nu maar eens zelf sparen voor fotomateriaal zodat ik mijn lenzen ongestoord terug kan pakken uit zijn tas en deze kan ontdoen van de overdosis aan camotape die hij erom heeft gedaan. Tja, voor een 11 jarige moet fotografie natuurlijk wel stoer zijn, dus ook Sneeuwklokjes fotografeer je met een macrolens met camotape. Maar we gingen iets anders proberen, iets stoerders. Iets met ruig water, hopelijk niet te veel wind (?) en lange sluitertijden. Ik had mijn bedenkingen, want ik ben allergisch voor een strak blauwe lucht tenzij ik languit op het strand of in de tuin lig. Het werd echter een heerlijke dag met een schitterende zonsondergang en ….. een klein feestje, want wij maken overal een feestje van, ook als je een week ziek bent geweest! Gewoon een lekkere vette bak patat opeten in de auto na een middagje fotograferen en vervolgens een prachtige zonsondergang meemaken en fotograferen. Heerlijk…… GENIETEN!